اگه یه روز پولدار بشم ؛
میرم بهزیستی و چند کودک بی سرپرست تحت تکفل میگیرم ، یک ملک میخرم و وقف روضه خوانی حضرت اباعبدالله علیه السلاممی کنم ، یک بیمارستان بزرگ می سازم که مستمندان را رایگان درمان کند ، برای دختران بی بضاعتی که آبرومند هستند جهیزیه فراهم می کنم و . . .
اگر شما هم از این آرزوها میکنید حتماً این یادداشت را بخوانید که یکوقت دچار توهّمی کودکانه و جهلی مرکب نشوید
خیلی از ماها هر از گاهی آرزو می کنیم که کاش پولدار بشویم و به داد مساکین و فقراء برسیم ، کاش خدا پولی می داد که بتوانیم در مراسمات محرم و فاطمیه بانی خیر شویم و هزینه مساجد و کانون ها را فراهم کنیم ، کاش وسعت رزق پیدا کنیم که برای زوج های جوان ساز و کار ازدواج فراهم نماییم و کاش پول هنگفتی داشتیم که مسجدی بسازیم و هزاران کاش و کاش دیگر .
بعضی هامون هم که کمی مقدس تر هستیم و در امورات فرهنگی و مجموعه های مذهبی نیز فعالیت داریم نیز حاضریم از وقت ، زندگی و کارهای شخصی خود هم بزنیم و امورات مجامع فرهنگی را دنبال کنیم فقط به شرطی که از ما فقط کار یدی(عملی) بخواهند اما کمک مالی یا بانی شدن و پول دادن ، هرگز ! هرگز ! هر چه کار از ما بخواهند انجام می دهیم و خودمون بانی جور میکنیم ، اردو برگزار میکنیم ، مراسم میگیریم اما دریغ از یک درهم پول که از خودمان خرج کنیم و همواره پیگیریم که خیرین بیشتری بیابیم و هزینه فعالیت های خویش را فقط از ناحیه دیگران فراهم کنیم و یا خیالبافی می کنیم که ما هم که پولدار شدیم حتماً درصدی از این مخارج را عهده دار خواهیم شد ؛ حال آنکه این آرزو ، توهّمی کودکانه و آرزویی عقیم ، بیش نیست .
و اما علت :
اگر شما هم جزء افرادی هستید که آرزو می کنند پولدار شوند و به این و آن کمک کنند ، حتماً برای چند لحظه هم که شده فکر کنید و شخصیت خود را واکاوی و بررسی کنید و ببینید همین الان چقدر دست بخشش دارید ، ببینید جدا کردن مال از خود و بخشیدن آن به دیگران برایت آسان است یا سخت ؟ ببینید با توجه به دارایی محدود و احیاناً ناچیز خود ، تاکنون چقدر به دیگران کمک کرده اید یا در راه خیر قدم برداشته اید ؟ آیا دست و دل باز هستید یا اینکه در حین کمک به دیگران ؛ یک عالمه با خودتان درگیر هستید و در حین پول خرج کردن یا مهمانی دادن و دعوت کردن دوستانتان ده بار تا مرز پشیمانی می روید و بر میگردید و خلاصه به زحمت یک مالی را از جانتان جدا می کنید ؟ یا اگر اهل کمک هستید چه درصدی از پول جیبتان یا درآمدتان را صرف امور خیر میکنید ؟ یک دهم ،یک صدم ؟ یک هزارم یا کمتر؟ یا اینکه وقتی کمکی میکنید هی به خود می بالید و غره می شوید که به به من چه کردم!؟! و گویا سرتان می خواهد آسمان را بشکافد که ذره ای از مال الله را به خلق الله داده اید !؟!
محض برون رفت از این توهم عرض کنم که بر اساس مفاهیم دینی و تجربه بزرگان ؛ کسانی که با درآمد کم خود ، حتی نوجوانان با پول توجیبی خود ، اهل بخشش و سخاوت هستند و درصدی از پول خود را در خیرات و مبرات خرج می کنند قطعاً پولدار یا سرمایه دار هم که بشوند به همان درصد اهل سخاوت هستند اما کسی که در تنگدستی اهل بخشش نیست به طریق اولی در سرمایه داری اهل سخاوت نخواهد چرا که سخاوت و بخشندگی از سنخ صفت و ذاتیات نفسانی انسان و مربوط به اخلاق فردی است نه از صفات مال و ثروت .
در ضمن بسیاری مواقع ، عکس آن صادق است یعنی نوعاً بر خلاف تصور ، انسان که ثروتمند می شود خسیس تر و حریص تر نیز می گردد ، چون ثروت معمولاً حرص هم به همراه می آورد چرا که حرص ، آدمى را وامی دارد بر جمع نمودن مازاد بر نیاز ، و همچون بیابانى است بیکران که از هر طرف بروى به جایى نرسى ، اگر بیشتر اموال دنیا را جمع کند باز در فکر تحصیل باقى است ، می بینیم حریصى که هفتاد سال عمر کرده و این قدر از اموال و املاک و خانه و غیره دارد که صد سال دیگر او را کفایت می‌کند و می داند که چند صباحى بیش از عمر طبیعی او باقی نیست ، باز در صدد زیاد کردن مال است .
البته چنین آرزوهایی که در صدر کلام ذکر شد ، عیب که نیست هیچ ، بلکه بسیار شایسته و بایسته هم هست و حتی بر اساس روایات به ازای این چنین آرزوها در قیامت پاداش نیز داده می شود اما بشرطی که انسان حرکتی هم بکند نه اینکه انسان در وقت تنگدستی آب از دستش نچکد اما آرزوی گشاده دستی نماید که فلان کند و بهمان …
