3 عامل که رنج جدایی را کاهش می‌دهد

میگنا - معمولا اولین واکنش بسیاری از افراد پس از آن که می فهمند رابطه مشترکشان به بن بست رسیده است، انکار آن است. حتی گاهی اوقات افراد تمام تلاش خود را برای حفظ رابطه انجام می دهند و انرژی روانی زیادی صرف این موضوع می کنند، ولی باز هم به مرحله ای می رسند که دیگر ادامه رابطه برایشان ممکن نیست.

هرچند زندگی پس از طلاق برای مرد و زن با چالش های جدی و سخت همراه است ولی حقیقت این است که بعد از جدایی هنوز هم زندگی جاری است و باید این حقیقت را بپذیرند. رویارویی با این حقیقت و چگونگی دست و پنجه نرم کردن با پایان یک رابطه (نه پاک کردن آن) به چندین عامل بستگی دارد:

۱) شبکه حمایتی دوستان، خانواده و...

حضور خانواده و دوستان و تمایل شما برای کمک گرفتن از آن ها و توانایی آن ها برای کمک کردن از نکات مؤثر است، در صورت دارا بودن شبکه حمایتی می توانید:

- در موقع نیاز کسی را کنار خود داشته باشید.

- دوستان و خانواده می توانند به حرف هایتان گوش کنند بدون این که سعی داشته باشند احساسات ناشی از فقدان و جدایی همسر سابق تان (غم و اندوه) را کوچک و بی اهمیت جلوه دهند.

- دوستان و خانواده می توانند با گوش کردن به احساسات، عقاید و نیازهایتان پذیرای شما باشند. طرح موارد ذکرشده از طرفی برای افزایش آگاهی خانواده افراد طلاق گرفته مهم است تا زمینه های مناسب را فراهم کنند و از طرف دیگر برای افراد طلاق گرفته نیز مهم است تا اگر با نبود این موارد مواجهند، آن را به عنوان چالشی در نظر بگیرند که نیاز به توجه و اصلاح دارد.

۲) نگرش واقع بینانه نسبت به خود و موضوع طلاق

داشتن نگرش واقع بینانه نسبت به موضوع طلاق مهم است. آگاهی و پذیرفتن این امر که جدایی، الزاماً شکست نیست، بلکه تغییر شرایط است و فرد برای تجربه ای تازه آماده می شود. داشتن چنین نگرشی نسبت به طلاق راهی است برای شروع یک نقشه عملی که مشکلات و موانع پیش روی شما را نشان می دهد و به شما می گوید از کجا باید شروع کنید.

۳ ) احساس مسئولیت

ممکن است بعد از جدایی، احساس انزوا و تنهایی و احساس بی ارزشی و درک نشدن را تجربه کنید، از سوی دیگر همسری ندارید که او را مسبب این احساسات ناخوشایند بدانید. اگر بخواهید کسی حرف شما را بفهمد، درک تان کند و حمایت تان کند باید مسئولیت احساسات، رفتارها و افکارتان را بر عهده بگیرید و برای تغییر شرایط اقدام کنید. این نگرش، پادزهری در برابر افسردگی و ناامیدی است. احساس مسئولیت، زمینه افزایش اعتماد به نفس را فراهم و افراد را از حالت قربانی بودن خارج می کند. داشتن احساس مسئولیت و نگرش واقع بینانه نسبت به جدایی باعث می شود که تسلیم بخت و اقبال نباشیم. یادمان باشد که ما قربانی نیازها، رفتارها، افکار و احساسات خودمان هستیم.