فرمانده نیروی دریایی ایران که توسط انگلیسی ها کشته شد + عکس

تا آنکه‌ در سوم‌ شهریور 1320 وقتى‌ که‌ در یکى‌ از پاسگاههای‌ خرمشهر به‌ سر مى‌برد، مورد حمله‌ قرار گرفت‌ و همراه‌ با یکى‌ از همکارانش‌ به‌ نام‌ سروان‌ مکری‌نژاد کشته‌ شد روز پس‌ از شهادت‌ وی‌، برادرش‌ ناو سروان‌ یدالله‌ بایندر که‌ مسئولیت‌ کفالت‌ فرماندهى‌ نیروی‌ دریایى‌ در دریای‌ خزر را بر عهده‌ داشت‌، نیز بر اثر بمباران‌ نیروهای‌ شوروی‌ کشته‌ شد.

دریادار بایندر فرمانده‌ برجسته نیروی‌ دریایى‌ ایران‌ بودکه‌ به‌رغم‌ عقب‌نشینى‌ ارتش‌ ایران‌ در آغاز یورش‌ متفقین‌، دلیرانه‌ در برابر نیروهای‌ مهاجم‌ انگلیسى‌ در خرمشهر ایستادگى‌ کرد و سرانجام‌ از پای‌ درآمد.

بایندر در 23 آذر 1277 در تهران‌ متولد شد. پدرش‌ على‌اکبرِ دبیر دربار از طایفة مشهور بایندر، و عمویش‌ امیر معزز گروسى‌ بود که‌ برخلاف‌ برادر، حسن‌ شهرتى‌ نداشت‌. بایندر در نوجوانى‌ وارد مدرسة دارالفنون‌ شد و تحصیلات‌ عمومى‌ را طى‌ کرد و دورة مخصوص‌ مهندسى‌ آنجا را هم‌ به‌ پایان‌ رساند؛ آنگاه‌ در 1296ش‌ وارد مدرسة نظام‌ مشیرالدوله‌ شد و پس‌ از 3 سال‌ با درجة ستوان‌ دومى‌ به‌ خدمت‌ ارتش‌ درآمد به‌ عنوان‌ نخستین‌ مأموریت‌ جنگى‌، در 1300ش‌ به‌ مازندران‌ فرستاده‌ شد و چون‌ در اردوی‌ عملیاتى‌ تنکابن‌ از خود رشادت‌ نشان‌ داد، به‌ اخذ مدال‌ طلا نائل‌ گردید ظاهراً مأموریت‌ دوم‌ او پیوستن‌ به‌ اردوی‌ گیلان‌ که‌ 7 ماه‌ به‌ درازا کشید.

در همین‌ زمان‌ نظام‌ قدیم‌ منحل‌، و ارتش‌ جدید تشکیل‌ شد و بایندر با درجة ستوان‌ دومى‌ در تشکیلات‌ جدید به‌ خدمت‌ پرداخت‌ و رستةتوپخانه‌ را برگزید. وی‌ اندکى‌بعد همراه‌ سرهنگ‌امان‌الله‌ جهانبانى‌ برای‌ سرکوب‌ اسماعیل‌ آقا سمیتقو به‌ آذربایجان‌ غربى‌ شتافت‌ و در نبرد با او شجاعت‌ بسیار از خود نشان‌ داد، چنانکه‌ به‌ پیشنهاد جهانبانى‌ موفق‌ به‌ اخذ نشان‌ «ذوالفقار 4» گردید که‌ در آن‌ زمان‌ معمولاً به‌ افراد جوانى‌ همانند او داده‌ نمى‌شد در خرداد 1302 بایندر برای‌ ادامة تحصیلات‌ و فرا گرفتن‌ فنون‌ جدید نظامى‌ در رستة توپخانه‌ عازم‌ فرانسه‌ شد و در دانشکدة توپخانة «پواتیه‌» به‌ آموختن‌ پرداخت‌ و ضمناً دورة تکمیلى‌ توپخانة «فونتن‌ بلو» را نیز گذراند و در مهر 1304 به‌ ایران‌ بازگشت‌ و زیرنظر سرتیپ‌ یزدان‌پناه‌ فرماندهى‌ آتشبار توپخانه‌ را عهده‌دار شد در 1307ش‌ برای‌ دومین‌ بار، به‌ منظور تکمیل‌ تحصیلات‌ نظامى‌ به‌ فرانسه‌ رفت‌ و در دانشگاه‌ جنگ‌ به‌ تحصیل‌ پرداخت‌ و همزمان‌ معاونت‌ سرپرستى‌ دانشجویان‌ ایران‌ در اروپا را برعهده‌ گرفت‌ و تا پایان‌ اقامتش‌ در آنجا (1309ش‌) همین‌ سمت‌ را داشت‌ وی‌ در 1309ش‌ معاون‌ هنگ‌ توپخانة کوهستانى‌ و کفیل‌ فرماندهى‌ همان‌ هنگ‌ شد.

در زمانى‌ که‌ دولت‌ ایران‌ ساخت‌ نخستین‌ ناوهای‌ جنگى‌ را به‌ ایتالیا سفارش‌ داد، بایندر به‌ سرپرستى‌ گروهى‌ از نظامیان‌ در اواخر سال‌ 1309 یا اوایل‌ 1310ش‌ رهسپار ایتالیا شد تا هم‌ دوره‌های‌ لازم‌ را ببیند و هم‌ بر ساخت‌ کشتیها نظارت‌ کند. افراد تحت‌ فرماندهى‌ او در رشته‌های‌ مختلف‌ مربوط به‌ ناوهای‌ جنگى‌ در چند شهر ایتالیا به‌ تحصیل‌ پرداختند وی‌ پس‌ از بازگشت‌ به‌ ایران‌ در 1310ش‌ به‌ سمت‌ کفیل‌ فرماندهى‌ نیروی‌دریایى‌جنوب‌ منصوب‌، و عازم‌آنجا شد از مأموریتهای‌ مهم‌ بایندر در این‌ منصب‌ سفر به‌ جزیرة تنب‌ همراه‌ با گروهى‌ از افراد نیروی‌ دریایى‌ در 1313ش‌/1934م‌ بود.

او ضمن‌ بازدید از آنجا رسماً به‌ مقامات‌ نیروی‌ دریایى‌ انگلیس‌، مستقر در تنب‌ اعلام‌ کرد که‌ این‌ جزیره‌ بخشى‌ از ایران‌ است‌؛ وی‌ با این‌ کار موجبات‌ نگرانى‌ و اعتراض‌ وزارت‌ خارجة بریتانیا را فراهم‌ آورد بایندر در 1313ش‌ به‌ درجة ناخدا دومى‌، و در 1315ش‌ به‌ درجة ناخدا یکمى‌، و در 1319ش‌ به‌ دریاداری‌ رسید دوران‌ خدمت‌ بایندر در نیروی‌ دریایى‌، با کوششها و تلاشهای‌ مجدانة او برای‌ سازمان‌دهى‌ این‌ نیرو همراه‌ بود.

وی‌ در جنوب‌ ناوگانى‌ مرکب‌ از دو ناو 750 تنى‌ ایتالیایى‌ و 4 ناو 500 تنى‌ و هزار ملوان‌ در مقر نیروی‌ دریایى‌ خرمشهر تحت‌ فرماندهى‌ داشت‌. به‌ علاوه‌، مقارن‌ با شروع‌ جنگ‌ جهانى‌، فرماندهى‌ بخشى‌ از لشکر ششم‌ خوزستان‌ هم‌ به‌ او سپرده‌ شد و او با همکاری‌ فرماندهى‌ نظامى‌ محلى‌ استحکامات‌ گسترده‌ای‌ در اطراف‌ خرمشهر احداث‌ کرد با حملة متفقین‌ به‌ ایران‌ و یورش‌ نیروهای‌ دریایى‌ انگلستان‌ به‌ سواحل‌ جنوبى‌، بایندر به‌ مقابلة جدی‌ با آنان‌ پرداخت‌ و در روزهای‌ جنگ‌ مرتب‌ به‌ پاسگاههای‌ مرزی‌ سرکشى‌ مى‌کرد،.

 تا آنکه‌ در سوم‌ شهریور 1320 وقتى‌ که‌ در یکى‌ از پاسگاههای‌ خرمشهر به‌ سر مى‌برد، مورد حمله‌ قرار گرفت‌ و همراه‌ با یکى‌ از همکارانش‌ به‌ نام‌ سروان‌ مکری‌نژاد کشته‌ شد روز پس‌ از شهادت‌ وی‌، برادرش‌ ناو سروان‌ یدالله‌ بایندر که‌ مسئولیت‌ کفالت‌ فرماندهى‌ نیروی‌ دریایى‌ در دریای‌ خزر را بر عهده‌ داشت‌، نیز بر اثر بمباران‌ نیروهای‌ شوروی‌ کشته‌ شد.

بایندر در روزگار نوجوانى‌ دارای‌ علائق‌ ملى‌ و سیاسى‌ بود. از این‌ رو، زمانى‌ که‌ در مدرسة نظام‌ مشیرالدوله‌ تحصیل‌ مى‌کرد، داخل‌ فعالیتهای‌ سیاسى‌ شد و همراه‌ با چند تن‌ از همکارانش‌ چون‌ عبدالله‌ هدایت‌ (بعداً ارتشبد) و رزم‌ آرا (بعداً سپهبد و نخست‌ وزیر) به‌ عضویت‌ حزب‌ سوسیال‌ دموکرات‌ درآمد دریادار بایندر با توجه‌ به‌ اقامت‌ چند ساله‌ در کشورهای‌ اروپایى‌ به‌ زبانهای‌ انگلیسى‌، فرانسه‌، ایتالیایى‌ و ترکى‌ تسلط داشت‌ و به‌ این‌ زبانها به‌ خوبى‌ تکلم‌ مى‌کرد وی‌ مردی‌ اهل‌ مطالعه‌ و تحقیق‌ و نویسنده‌ بود. در ایام‌ اقامتش‌ در جنوب‌ به‌ تحقیقات‌ و مطالعات‌ قابل‌ توجهى‌ دربارة خلیج‌ فارس‌ دست‌ زد که‌ نتایج‌ برخى‌ از آنها را بعداً منتشر کرد.

آثار مکتوب‌ بایندر اینهاست‌:

1. نقشة خلیج‌ فارس‌ (تهران‌، 1310ش‌)؛ 2. خلیج‌ فارس‌ (خرمشهر، 1317ش‌)؛ 3. جغرافیای‌ خلیج‌ فارس‌ (تهران‌، 1319ش‌)؛ 4. اصول‌ دریانوردی‌؛ 5. آیین‌نامه‌های‌ توپخانه‌ در 6 جلد؛ 6. راهنمای‌ ناوی‌؛ 7. مقالاتى‌ در مجلة ارتش‌؛ 8. دستور تیر توپخانة سبک‌؛ 9. آیین‌نامة مشق‌ پای‌ توپ‌ کوهستانى‌، و چند اثر دیگر