حسادت

حسد از دیدگاه اسلام
یکی از بیماری های قلبی(روانی) که اکثر به قریب افراد به آن مبتلا هستند بیماری حسد است. به طوری که امام صادق (ع) فرموده اند: سه چیز است که هیچ فردی حتی پیامبران نیز از آن در امان نیستند و آن عبارت است از طیره – حسد – اندیشه وسوسه انگیز در باره خلق. (البته در اینجا منظور این است که پیامبران مورد حسادت –طیره و اندیشه وسوسه انگیز قرار میگیرند و خود فاعل این امر نیستند بلکه مفعول واقع میشوند)....

ما ایات زیادی نیز در قران داریم که حسادت را مذموم شمرده . البته پاره ای از انواع حسد مباح و جایز است و نوعی از آن نیز عیب و گناه.
رقابت و مسابقه و جهد و کوشش از انواع خوب حسد است و در این نوع حسد با محسود در رقابت است تا از او در امور نیک پیشی گیرد و برای او آرزوی بد و نابودی نمی کند.
(ر ج ایه 133 سوره آل عمران). و این همان حسدی است که باید مردم را به آن ترغیب کرد چرا که نوعی رقابت آبرومندانه است در جهت یک آماج انسانی و الهی . اما حسدی که نامطلوب است که خواهان رسیدن خیری به محسود نیست و بالعکس از رسیدن نصیبتی و اندوهی به آن شاد میشود. (ر ج بقره 109).
حاسد با چنین نظری خواهان ریاست و سر افرازی و والایی مقام خویش است و منکر عظمت و شخصیت دیگران می شود.افراد گرفتار حسد به خاطر کینه در ستیز با هم به سر میبرند و سرگرم هوسهای خود هستند . و حق و حقیقت را رها کرده و از خیر و نیکی محروم می شوند.خداوند عز وجل به حضرت موسی (ع) می فرماید :
انسان حسود دشمن نعمت من است و می خواهد قضا و سرنوشت پردازی مرا طرد سازد . او در باره روزی هایی که من میان بندگانم (عادلانه) توزیع کرده ام خشمگین است و خواهان خیر خواهی و دلسوزی نسبت به آنان نیست.
علاوه بر اینکه فرد حسود از نظر روانی همیشه در عذاب است از نظر جسمی نیز در حال زیان به خود است . و گفته شده که حسادت مانند آتش گوشت را آب می کند .
باید  قبول کرد که رزق و روزی مردم تقسیم شده و نصیب هر کسی به او خواهد رسید . پس بنابر این باید پرسید حسادت حسود چه نفعی برایش داشته و چه زیانی به محسود می رساند؟ریشه  حسد کوردلی و انکار فضل الهی است.از طریق حسد افراد در حسرت و افسوس دائمی قرار می گیرند و دچار مهلکه ای می شوند که هرگز از آن رهایی نمی یابند (یا به سختی). و ما حدیثی داریم که می گوید :" در شگفتم که حسودان چگونه از تندرستی و سلامت بدن غافلند."
چنین حسدی نتیجه کبر و عجب و کینه وبغض و ریائ است. انسان حسود وقتی که سعادت کسی به گوشش می رسد اندوگین می شود و مسلما اگر او به محسودش زیان رساند این کار برایش سعادتی به بار نمی اورد.
چنین فردی اگر از کسی سخنی حق و درست بشنود نسبت به او کینه به دل می گیرد و هر چه تواند بر علیه او بکار گیرد...
حسد دامنه وسیعی دارد و علاوه بر عموم مردم دامن برخی علما و دانشمندان و پارسایان  را نیز گرفته (و خواهد گرفت).
چنین دشمن خطر ناکی مسلما پادزهر و دفاعی اساسی می طلبد و تا زمانی که فرد آن اطمینان قلبی را به خدایش پیدا نکند طوری که بر خود مسلم دارد که آنچه را خداوند به دیگری داده یا به خاطر تلاش خود فرد و یا برای امتحان اوست و.. نمی توان با این صفت مذموم مقابله کرد.