عاشق‌ها کم‌تر درد می‌کشند

عشق مانند شکلات و کوکایین، منطقه پاداش مغز را تحریک می‌کند، به نحوی که افراد عاشق درد کم‌تری را تجربه می‌کنند. شاید برای بیمارانی که از دردهای مزمن رنج می‌برند، یک رابطه عاشقانه بهترین مسکن باشد

روابط انسانی،‌ لمس شدن، مورد حمایت اجتماعی بودن و مانند آن‌ها اغلب به نحو شگفت‌آوری شرایط فیزیکی و بدنی ما را تحت تاثیر قرار می‌دهند. تا جایی که در تجربه ما از درد،‌ بیماری و مواردی از این قبیل دخیل می‌شوند و اغلب ناراحتی ما را کم می‌کنند. عاشق بودن هم یکی از این موارد است.

به گزارش نیوساینتیست، عشق و عاشق بودن می‌تواند منطقه‌ای از مغز را فعال کند که مانند یک مسکن عمل می‌نماید. شاید برای همین بسیاری از اشعار و نوشته‌های معروف، در سال‌های پایانی عمر نویسندگان یا سال‌های بیماری آن‌ها، خطاب به کسی است که آن‌ها دوستش داشته‌اند: چون این کار درد آن‌ها را تسکین می‌داده است.

بر اساس این گزارش، شان مکی و همکارانش در دانشگاه استنفورد گروهی از دانشجویان را مورد مطالعه قرار دادند که ادعا می‌کردند حسابی عاشق هستند. از این دانشجویان خواسته شده بود عکس فرد مورد علاقه خود و عکس یکی از آشنایان خوش‌قیافه خود را با خود بیاورند. سپس در چند مرحله، مورد آزمایش قرار می‌گرفتند.

آن‌ها باید مکعب‌هایی را حمل می‌کردند که دمایشان قابل کنترل بود. بنابراین با تغییر دما، مکعب‌ها باعث درد کم یا زیاد می‌شدند.

دانشجویان در مراحل اول،‌ با درجات دمای متفاوت و در نتیجه دردآوری متفاوت، مکعب‌ها را نگه می‌داشتند و در همان زمان به تصویر فرد مورد علاقه یا آشنای خوش‌قیافه خود نگاه می‌کردند و به او فکر می‌کردند. در مرحله بعدی، آن‌ها در حال حمل مکعب‌ها، مشغول بازی فکری معماهای کلامی می‌شدند که مطالعات پیشین ثابت کرده درد گزارش‌شده را کاهش می‌دهد.

در نهایت، مشخص شد که بازی فکری و فکر کردن به فرد مورد علاقه به یک اندازه تجربه درد را در افراد کاهش می‌دهد و فکر کردن به یک آشنای جذاب چنین تاثیر ندارد.

البته قرار نیست که با این یافته، عاشق شدن برای بیماریان تجویز شود، اما این یک واقعیت است که عاشق بودن، منطقه‌ای از مغز را فعال می‌کند که مرکز پاداش مغز است: همان منطقه‌ای که توسط مسکن‌ها، شکلات و کوکایین تحریک می‌شود.