جام جم آنلاین:
اول : از سگ کبابی هم پول در می آورند ؟! خوردن گوشت سگ، اگر چه حتی تصورش هم برای ما ایرانی ها که از گذشته های دور اهمیت ویژه ای برای پاکیزگی غذا قائل بوده ایم، چندش آور است اما اهالی منطقه یولین در گانگ ژی چین، سگ ها را خوراک کرده اند و از این راه، گردشگرانی هم هر ساله گذرشان به آن حوالی می افتد؛ خارجی هایی که شگفت زده دلار و یورو خرج می کنند تا با چشم خودشان ببینند که چگونه قصاب ها با چکش به سر سگ ها می کوبند و وقتی آنها از درد زوزه می کشند و تلو تلو می خورند با دست هایی قوی و چالاک، خفه شان می کنند.
بیشتر اهالی منطقه یولین طوری وانمود می کنند که واقعا باور دارند خوردن گوشت سگ خاصیتی برایشان دارد اما خیلی از گردشگرانی که به آنجا سفر کرده اند می گویند اهالی می دانند آنچه انجام می دهند باعث شگفتی خارجی هاست و به همین خاطر بر انجامش اصرار دارند و حتی فریاد طرفداران محیط زیست که به سگ خوری اعتراض می کنند یا متخصصانی که می گویند سگ خوردن هیچ ربطی به سلامت ندارد، برای آنها راهی برای تبلیغ شان شده است.
دوم: شما باور می کنید چینی ها از چنین فستیوال ناخوشایندی، پول در بیاورند و کشوری نتواند از داشته های فراوان میراث فرهنگی و گردشگری اش در آمدی شایسته کسب کند؟ منظورمان را از آن کشور دوم فهمیدید ؟ ایران پر از انواع جاذبه های گردشگری است اما شمار توریست های ورودی به کشورمان بسیار کمتر از آن چیزی است که انتظار می رود هرچند مخدودش کردن چهره سیاسی کشورمان در دنیا از سوی برخی بدخواهان تاثیر زیادی در ناچیز ماندن آمار گردشگران داشته اما مسایل دیگری هم در این زمینه دخیل بوده است.
برای نمونه ما حتی در شناسایی کامل انواع جاذبه های گردشگری در کشورمان سستی کرده ایم تا جایی که اغلب مردم تصور می کنند گردشگران خارجی صرفا به هوای دیدن ابنیه تاریخی به کشورمان سفر می کنند در حالی که بازدید از بناهای تاریخی با ارزش، فقط یکی از علل سفر گردشگران به ایران است؛ آنها چمدان های شان را می بندند و هزاران هزار کیلومتر سفر می کنند تا از طبیعت کشورمان لذت ببرند، با اقوام مختلف آشنا شوند مثلا همراه عشایر سفر کنند یا در چادرهای شان اقامت داشته باشند یا زندگی روستانشین ها را تجربه کنند. آنها می آیند تا بدانند مردم جای دیگری از دنیا، چه جور مراسم سنتی دارند، چگونه لباس می پوشند، غذاهای شان چه طعمی دارند و موسیقی محلی شان چه نوایی دارد.
ما اما به حفظ طبیعت مان اهمیتی نمی دهیم، چیزی از جنگل ها و سواحل و مراتع باقی نگذاشته ایم. عشایرمان آمادگی پذیرش مهمان های غریبه آن سر دنیا ندارند، روستاهای مان بافت محلی شان را از دست داده اند، بیشتر از فروشگاه های لباس محلی در استان ها ،فروشگاه های لباس های خارجی داریم و بیشتر از سفرخانه های سنتی با غذاهای محلی ، رستوران های فست فود. از همه بدتر این که رفتار ناخوش برخی کاسب های مان ، حتی گردشگران خارجی را درباره مهمان نوازی ایرانی ها هم دودل کرده است و دائما نرخ های پیشنهادی مان برای فروش خدمات و کالا را سبک و سنگین می کنند که مبادا سرشان کلاه بگذاریم.
به نظرتان چرا ما نمی توانیم سرمایه های بالقوه و ارزشمندمان را در حوزه گردشگری بالفعل کنیم ؟ شاید به این خاطر که ما در طول همه سال های گذشته هرگز باور نکرده ایم که می توانیم به اندازه همسایه هایی هچون ترکیه از گردشگری مان در آمد داشته باشیم و هیچ وقت برای توسعه صنعت گردشگری در کشورمان عزمی ملی نداشته ایم.
مصرف گوشت سگ در چین (منبع: رویترز)
