انتشار مواد رادیواکتیو ژاپن چه تاثیری بر سلامت مردم دارد؟

 دو ماه است که مواد رادیواکتیو از رآکتورهای آسیب‌دیده ژاپن در حال انتشار در هوا و آب‌های اقیانوس است. این موضوع نگرانی‌ها و سوال‌های زیادی را برانگیخته است. واقعا اوضاع چه‌قدر خطرناک است؟

نزدیک به دو ماه از زلزله و سونامی بی‌سابقه در ژاپن می‌گذرد،‌ حوادثی طبیعی که منجر به یکی از بزرگ‌ترین فجایع انسان‌ساز در طول تاریخ بشر شد:‌ بحران هسته‌ای ژاپن. با آسیب نیروگاه داییچی فوکوشیما، دو ماه است که مواد رادیواکتیو همچنان وارد اتمسفر و احتمالا آب‌های اقیانوس می‌شود و ممکن است تا چندین ماه دیگر هم ادامه داشته باشد.

افرادی که در شعاع 20 کیلومتری نیروگاه داییچی زندگی می‌کردند مجبور به ترک محل زندگی خود شدند و به بسیاری دیگر هم اعلام شد که آمادگی تخلیه را داشته باشند. سوال‌های بسیاری در مورد وضعیت واقعی ژاپن وجود دارد. رویترز کوشیده به این سوال‌ها پاسخ دهد.

مقدار مواد رادیواکتیوی که بیرون از منطقه تخلیه اندازه‌گیری شده، در واقع چه‌قدر است؟بیشترین میزان مواد رادیواکتیو اندازه‌گیری شده در خارج از منطقه تخلیه در چند روز گذشته 0.046 میلی‌سیورت بر ساعت در نامیه فوکوشیما بوده؛ یکی از شهرهای کوچکی که مردم آن در حال آماده شدن برای تخلیه محل زندگی خود هستند.

در بیشتر نواحی خارج از منطقه تخلیه، ‌میزان رادیواکتیو 0.001 میلی‌سیورت بر ساعت یا کم‌تر است. ژاپن اعلام کرده اگر یک نفر در توکیو،‌ در فاصله زمانی یک ماه بعد از شروع بحران هسته‌ای، روزی 8 ساعت بیرون از خانه بوده باشد و از آب شیر نوشیده باشد، ‌با 0.12 میلی‌سیورت ماده رادیواکتیو مواجه شده است. این اعداد بدان معنا است که میزان مواد رادیواکتیو خیلی خیلی پایین است. یک ژاپنی به طور معمول در هر سال با 1.5 میلی‌سیورت تشعشع زمینه طبیعی مواجه می‌شود.

چه مقدار مواجهه خطرناک است؟البته نظرات بسیار متفاوت است. یکی از ارقام اعلام‌شده، 1 میلی‌سیورت بر سال را برای جمعیت عمومی بی‌خطر دانسته است. البته بچه‌ها خیلی خیلی حساس‌تر و آسیب‌پذیرترند.

آیا مواجهه بلندمدت با میزان کم مواد رادیواکتیو هم می‌تواند باعث سرطان شود؟پاسخ این سوال مثبت است. بر اساس تئوری،‌ هر ماده رادیواکتیوی که به بدن نفوذ کند‌، می‌تواند باعث سرطان شود. اما هیچ مطالعه مشخصی در مورد مواجهه با دوز بسیار پایین انجام نشده و دانشمندان در مورد دوزهای پایین توافق نظر ندارند. مطالعه در مورد چنین پرسشی دهه‌ها وقت لازم دارد و عوامل بسیار زیاد دیگری در این فاصله می‌توانند باعث سرطان شوند. ما هر روز در برابر سرطان‌زاهای دیگری چون دود سیگار، عادت‌های غذایی، مواد شیمیایی،‌ ویروس‌ها و باکتری‌ها قرار داریم.

آیا برخی مواد رادیواکتیو از سایرین خطرناک‌ترند؟بله، مواد رادیواکتیوی که خورده شوند، به آسانی جذب شوند و نیمه‌عمر طولانی‌تری داشته باشند، آسیب بیشتری به سلول‌ها و مواد ژنتیک بدن خواهند زد.

ید 131 در بدن بزرگسالان نیمه‌عمر 7 روزه دارد، اما می‌تواند به تیروئید کودکان آسیب برساند. سزیوم 137 در بدن بزرگسالان نیمه‌عمر 90 روزه دارد و در بافت ماهیچه‌ای متمرکز می‌شود. استرانسیوم و پلوتونیوم خیلی نادرند،‌ اما اگر خورده و هضم شوند،‌ در استخوان‌ها جمع می‌شوند. استرانسیوم می‌تواند باعث سرطان استخوان و پلوتونیوم می‌تواند باعث سرطان ریه شود.

چه‌طور می‌توان خطر را به حداقل رساند؟در واقع همه چیز به سیاست‌های دولت ژاپن در نظارت بر مقدار مواد رادیواکتیو و البته مواد غذایی مورد استفاده مردم بستگی دارد.