حروف (گ-چ-پ-ژ)

تا قرن هشتم هجری ایرانیان هنوز دستبردی در الفبای عربی برای چهار حرف ویژه ی زبان فارسی که در عربی نیست یعنی «پ» و «چ» و «ژ» و «گاف» ننموده بودند

و از قرن هشتم به بعد کم کم املای کنونی یعنی سه نقطه گذاشتن «پ» و «چ» و «ژ» و دو سرکش گذاشتن بر «گاف» رایج شده است.اما ای کاش برای صدای ( V ) مانند (و) در کلمه ی (بوَد) هم یک (ف)  سه نقطه اختراع می کردند و برای کسره ی آخر کلملتی مانند به و که نیز فکری می کردند تا ما امروز که و که ( مخفف کاه ) و نیز یه و به ( میوه ی به ) را با هم اشتبان نگیریم و دهها مثال دیگر . آخر دیگر امروزه چه کسی جرأت دارد تا پیشنهادهای منطقی برای اصلاح رسم الخط بدهد . چنین کسی حتی از جانب دوستانش نیز مورد تهاجم واقع می شود . پس ای کاش پیشینیان فکری می کردند .این همه نوآوری در فناوریهای گوناگون . اما الفبا همچنان قدیمی مانده است .خدا رحم کرد که نقطه گذاری و حروف کشیده ی ( آ ئو ئی ) و نیز زیر و زبر و پیش در الفبا توسط قدیمی ها وارد شد . شاید آنان می دانستند امروزه ما توان اصلاحات را نداریم