چشم‌انداز جمعیت در 2020

همانگونه که افزایش جمعیت شاخصه قرن بیستم بود، پیر شدن نیز شاخصه قرن بیست و یکم خواهد بود. تا سال 2020، متوسط اروپایی‌ها نسبت به سال‌هایی که تاکنون گذرانده‌اند، سال‌های کمتری را در پیش رو دارند. شرق آسیا نیز به زودی به جوامع پیر خواهد پیوست. نسل بشر بیشتر دهه پیش رو را به درگیری با پرسش‌هایی در مورد نحوه سازمان دادن و هزینه کردن برای مراقبت از یک جمعیت رو به پیر شدن خواهد پرداخت و این که چگونه باید چیزی را که این نسل سالخورده مصرف می‌کند، تولید کرد.

در دراز مدت نیز بازگشت به نرخ‌های ملایم زاد و ولد در کشورهای دارای نرخ زاد و ولد خیلی پایین اتفاق خواهد افتاد و افزایش در مهاجرت نیز می‌تواند نقش زیادی در تعدیل میانگین سنی جوامع پیر ایفا کند. سوئد و ژاپن با ویژگی‌های آماری متفاوتی روبرو هستند، چرا که نرخ زاد و ولد در سوئد به جایگزینی نزدیک است و یک جریان آرام ولی یکنواخت مهاجرت می‌تواند این خلا را پر کند. ولی در ژاپن که دارای بیشترین میزان طول عمر در جهان است؛ نرخ زاد و ولد پایین می‌ماند و مهاجرت نیز یک چالش اجتماعی بزرگ خواهد بود.

ما نیاز به تحقیقات آماری در هر چهار جهت داریم تا با پیرشدگی روبرو شویم. نرخ‌های پایین زاد و ولد ممکن است احتمالا با معیارهایی که کار و خانواده را با هم آشتی می‌دهند، افزایش یابد و مردم را قادر سازد تا تعداد بچه‌هایی را که می‌خواهند داشته باشند.

رشد همبستگی اجتماعی و اقتصادی مهاجران اولویت دیگری است. تحقیقات سلامت و کمک به افراد برای این که برای مدت طولانی‌تری جوان بمانند، هم‌اکنون نیز به اولویت جوامع در حال پیر شدن تبدیل شده است؛ در حقیقت، تاکنون بازه سالم زندگی به همان سرعت و یاحتی سریع‌تر از خود امید به زندگی افزایش یافته است. ولی اکنون (که اولین بچه‌های متولدشده از مادران 65 ساله، خود را برای فوت کردن به شمع اولین سالگرد تولد خود آماده می‌‌کنند) ما باید به سوال بزرگ‌تر بازتعریف نقاط حساس زندگی بیاندیشیم تا افراد بتوانند سال‌های طولانی‌تری را فعال و مولد بمانند.

جوامعی که پاسخ موفقیت‌آمیزی به پیر شدگی می‌دهند، آنهایی خواهند بود که از عمر طولانی‌تر بهره می‌برند.

*مدیر اجرایی انستیتوی تحقیقات آماری ماکس پلانک آلمان