آیا موجودات فضایی ما را می‌دزدند؟

The Fourth Kind آیا موجودات فضایی ما را می‌دزدند؟ کارگردان: اولتاند اسون سنمی بازیگر: میلی جو وویج محصول سال 2009 فیلم نوع چهارم بار دیگر موضوع مواجهه انسان‌ها با موجودات فضایی را پیش می‌کشد و سعی می‌کند در قالبی شبه‌مستند بیننده را به این باور برساند که این داستان واقعیت دارد. نام فیلم به طبقه‌بندی خاصی اشاره دارد که در بین علاقه‌مندان نظریه برخورد میان انسان و موجودات فضایی وجود دارد. آنها برخورد نزدیک از نوع چهارم را برخوردی می‌دانند که در آن موجودات فضایی فردی را می‌دزدند و روی وی آزمایش‌هایی انجام می‌دهند؛ موضوعی که جریان اصلی علم آن را بشدت رد می‌کند. این فیلم هم داستان روانپزشکی است که در منطقه آلاسکا با پدیده آدم‌ربایی‌های متعدد فضایی‌ها مواجه می‌شود، اما آیا این موضوعی جدی برای پیگیری است؟ بحث موجودات فضایی و بشقاب‌ پرنده‌ها اگرچه موضوعی قدیمی است، اما تاکنون دانشمندان هیچ مدرک مستندی مبنی بر وجود موجودات فضایی یا بشقاب‌ پرنده‌ها و امثال آن پیدا نکرده‌اند. در حقیقت‌ ما حتی نتوانسته‌ایم یک موجود ساده و تک‌سلولی در بیرون از زمین پیدا کنیم، چه برسد به موجودات هوشمند و از آن مهم‌تر این که تمام تلاش‌های محققان نظیر طرح SETI‌ و... برای تماس با هوشمندان احتمالی بی‌نتیجه مانده است، اما گروه زیادی از مردم ادعا می‌کنند با این موجودات مواجه شده‌اند و حتی توسط آنها ربوده شده و مورد آزمایش‌های وحشیانه قرار گرفته‌اند و بعد توسط مکانیسمی حافظه آنها اصلاح شده و تنها به کمک هیپنوتیزم توانسته‌اند وقایع وحشتناک را به یاد بیاورند. سوالی که طرفداران این نظریه پاسخی برای آن ندارند این است که چرا باید فضایی‌ها انسان‌های عادی را بدزدند؟ شاید در جواب گفته شود برای بررسی‌های آزمایشگاهی، اما بیایید خودمان را جای این موجودات بگذاریم. از نزدیک‌ترین نقطه‌ای در کهکشان که ممکن است میزبان حیات باشد تا سیاره ما چند ده سال نوری فاصله است. تمدنی آنچنان پیشرفته که توانسته ما را پیدا کند، این مسیر طولانی را طی کرده و به زمین می‌آید پس ‌چرا باید مخفیانه و مانند دزدهای باجگیر دست به آدم‌ربایی بزند؟ ‌آنها به اطلاعاتی از بدن انسان نیاز دارند؟ آیا تمام دانش امروز انسان از طریق اینترنت و شبکه‌های علمی دانشگاهی و... نمی‌تواند در دسترس آنها باشد؟ آیا تمدنی چنان پیشرفته که سال‌ها بیخ گوش ما بوده و تاکنون نتوانسته‌ایم با این همه رادیو تلسکوپ و... آنها را پیدا کنیم و آنچه که در حقیقت تمام امواج راداری و الکترومغناطیسی ما را می‌شناسد، نمی‌تواند به اطلاعات بزرگ‌ترین بانک‌های داده دسترسی پیدا کند و با فرض این‌ که برای اطلاعات نیاز به گفتگو با یک زمینی داشته باشد، چرا باید یک کشاورز یا یک کارگر ساده را بدزدند؟ ‌اگر شما جای آنها بودید سعی نمی‌کردید شخص برجسته‌ای ـ مثلا یک دانشمند ـ را بدزدید؟ ‌یا اگر می‌خواستید درباره بدن انسان تحقیق کنید سعی نمی‌کردید افرادی که دارای شرایط ایده‌آل بدنی هستند را پیدا کرده و آنها را مطالعه کنید و اساسا لازم است مانند قرن‌های قبل حتما بدن فرد را تکه‌پاره کرد تا به اطلاعات پزشکی پی برد؟ ما با فناوری موجودمان برای تشخیص بیماری‌ها و نگاه به درون افراد از سیستم‌هایی مانند MRI‌ و انواع اسکن‌های پزشکی استفاده می‌کنیم آیا فضایی‌های پیشرفته چنین دانشی را ندارند که باید با مته جمجمه و کتف افراد را سوراخ کنند تا از آنها اطلاعات بیرون بکشند. به نظر می‌رسد بیشتر از هر چیزی این مشاهدات و اطلاعات بیشتر از آن که به دلیل مواجهه با موجودات فضایی باشد، ناشی از نوعی آشفتگی روانی است. اما آیا همه این حرف‌ها به این معنی است که فیلم نوع چهارم را نباید دید. من از دیدن آن لذت بردم. فیلمی هیجان‌انگیز و سرگرم‌کننده که ایده‌های جذابی را مطرح می‌کند و گاهی اشاره‌ای به داستان معروف دیگری یعنی فضانوردان باستانی دارد. لازم نیست حتما با همه آنچه که فیلم روایت می‌کند موافق بود تا از آن لذت برد.