ای کاش جامعه مطلع نشود و نداند!

« ای کاش جامعه مطلع نشود و نداند! » عنوان یادداشت روز روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

فسادهای مالی کلان با مبالغ غیر قابل باور یکی پس از دیگری درصف رسیدگی قضایی قرار می‌گیرند و اخبار آن برای مردم رسانه‌ای می‌شود. البته این بخشی از پرونده فسادهایی است که به قول رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام، بسیاری از آنها هنوز مطرح نشده است. اخیراً ناصرسراج رییس سازمان بازرسی کل کشور نیز اعلام کرده است که «فردی تقریبا شبیه مورد "بابک زنجانی"، نفت را از وزارت نفت ایران دریافت می کرده و قرار بوده که پول آن را به دولت پرداخت کند، اما متاسفانه 160 میلیارد تومان از این پول را برداشته و به کانادا گریخته است».  

نکته جالب دیگراینکه رییس سازمان بازرسی گفته است: «اکثر پولشویان و افراد فاسد کشور، به کانادا متواری می‌شوند». اما در واکنش به این گزاره باید گفت که در دولت قبل نظام مدیریتی کشور به قدری تضعیف شده بود که اکثر افراد فاسد کشور فرصت داشتند مقادیری کلانی از بیت المال کشور را بدون هیچ ممانعت و نظارتی غارت کنند و اکثراً هم به کانادا تشریف ببرند!.

واقعا این سوال برای جامعه وجود دارد که مگر در هنگام وقوع تخلفاتی به این بزرگی، دولت وقت مدیریت، نظارت، مسئولیت و تعهدی به حفظ اموال و منافع ملی نداشته است؟! آیا یک مقام مسئول و شخصیت حقیقی و نهاد حقوقی وجود ندارد که قصور از وظایف و حفاظت از قانون را به عهده بگیرد و پاسخگوی ضررهای هنگفتی باشد که برکشور وارد شده است. هربار که پرونده‌های فساد مالی این چنینی رسانه‌ای می‌شود، برخی افراد برای پرده پوشی تقصیر مقامات و مسئولان قبل، چماق تحریم‌ را برمی‌دارند و برسر منتقدان می‌کوبند.
آنها که آن زمان مدام بر دور زدن تحریم‌ها فخر می‌فروختند و آن را دستاورد مدیریتی تلقی می‌کردند، کجایند تا پاسخگوی میلیون‌ها مردمی باشند که فشارهای اقتصادی کمرشان را خم کرده و خسته از زندگی و زنده بودن هستند. قصد تحریک عواطف یا سیاه نمایی سیاسی نداریم، اما واقعیتی است که بالاخره باید مسئولیت بروز این پرونده بر عهده مسببان آنها گذاشته شود و ماخذه گردند. به فرض اینکه دستگاه قضا اموال و ماشین‌های لوکس این متهمان را کشف و ضبط کرد، آیا جبران مافات خواهد شد؟! آیا به اموال خارج از کشور آنها می‌توان دست یافت؟! آیا اموالی که از طریق پولشویی و روش‌های دیگر پنهان شده‌اند، کفاف مبالغ کلانی که از بیت المال به تاراج رفته را خواهد کرد؟! بالاترین حکم برای این افراد اعدام خواهد بود، اما واقعا اعدام این افراد مسئله را حل و ضررو زیان ملت را جبران می‌سازد؟! پاسخ تمام این سوالات خیر است.

اما آنچه موجب تسلای خاطر جامعه می‌گردد پیگیری و به محکمه کشاندن مسببان اصلی این ماجراست. این برای مردم پذیرفته نیست که در فسادهایی به این وسعت صرفاً یک فرد مورد محاکمه قرارگیرد و افراد و گروه‌هایی که دراین ماجرا دخیل بوده‌اند، بدون هیچ واهمه‌ای نظاره گر این وقایع باشند.
اگراین امر نیز مقدور نیست، حداقل اخبار این پرونده های نجومی را برای مردم مطرح نکنید.

داغ دل آنها با شنیدن این اخبار تازه می‌شود و افسردگی و ناامیدی بیش از پیش خستگی را بر تن و فکرشان تحمیل می‌کند. اگر مراد از چنین خبررسانی‌هایی استقلال و قاطعیت دستگاه قضائی است، باید توجه داشت که این مهم زمانی محقق خواهد شد که مسئولان و مسببان اصلی این پرونده‌ها بدون هیچ مصلحت اندیشی و تاثیر پذیری در محکمه علنی حاضر شوند و پاسخگوی کوتاهی‌ها، سوء مدیریت‌ها و احتمالا تبانی‌های اداری و حقوقی خود با متخلفان مالی باشند.

اما بازهم ایکاش مردم باخبر نمی‌شدند، چون در هر صورت دردی از آنها دوا نمی‌شود...